LGS sınavına giren kızımın geride bıraktığı kitapların üçte biri. Sistem o kadar fuzuli ki, her türlü bilgi var. Amerika'da akan nehirlerin isimlerini ve yerini bilmek zorunda. Ama evdeki kevgirin yerini bilmiyor. Afrika kıtasındaki iklim değişikliğini bilmek zorunda ama evimizin sofra bezinin yerini bilmiyor. Sorun benim kızda değil. Sorun, eğitim sisteminin onu bir maratona koymasında ve gerçek hayattan koparmasında. Ölmüş gitmiş savaş komutanlarının ismini ve bizimle dolaylı dolaysız alakası olmayan isimleri ve tarihleri bilmek zorunda. Ama yakın akrabalarını tanıyacak zamanı yok. Aynı binadaki insanları tanıyacak zamanı yok. Sistem, öğrencilere matematik, kimya formülleri öğretiyor ama hayatın, alışverişin, aldatılmamanın formullerini vermiyor. Zaten havuz ve işçi problemlerinde havuz, hep zenginin havuzudur. Bir saatlik işi üç işçi ya da beş işçi yaparsa ya da on işçinin işini iki işçi yaparsa kaç dakikada iş biter soruları hep gıcık. İşveren yok, zengin yok, vergi yok, zekât yok, yardımseverlik yok... İşçi çalışır, havuz dolar, bir mağazadaki indirim sorusu çıkar... Ama çocuklarımızın evde resim çizecek zamanı yoktur. Elbise ütüleme diye bir kaygısı ve becerisi yoktur. Milli Eğitime göre en iyi öğrenci yanlış yapmayan öğrencidir. Ütü yapmasını bilmese de yemek yapmasını bilmese de dolabını düzenlemeyi bilmese de mutfak malzemelerinin yerini bilmese de resim yapmayı, şiir yazmayı, beste yapmasını bilmese de sıkıntı yok. Yeter ki, tanımadığı bir ülkenin bitki örtüsünü bilsin! Murat Padak